Amerika'da bir ilkokulda çocuklara kâğıtlara sarılı küçük şekerler veriliyor... Çocukların kimi kâğıtları çöpe, kimi yere atıyor.

A şubesinin öğretmeni çocuklara ertesi gün:
- Birçoğunuz kâğıtları çöpe atmışsınız aferin, diye teşekkür ediyor.
Okul müdürüyle bir başka öğretmen de sınıfın temizliğini takdir ediyor.
B şubesinin öğretmeni çocuklara:
- Şeker kâğıtlarının yerlere atılmış olduğunu görüyorum, bir daha görmeyeyim, diye çıkışıyor...
C şubesinin öğretmeni ise çocuklara hiçbir şey söylemiyor...
Çocuklara sekiz hafta boyunca şeker veriliyor...
Sekiz hafta sonunda gözlenen manzara şu...
A şubesinden hiç kimse çöpleri yere atmıyor.. B şubesinde öğretmen yakındaysa kâğıtlar çöpe atılıyor, öğretmen görünürde yoksa çöpler yere atılıyor. C şubesindeki öğrencilerin davranışında ise hiç değişiklik gözlenmiyor...
Varılan sonuç şu: İnsanlar sınırlarını kendilerinden beklenen yönde, en üst düzeyde zorlarlar...
Ancak beklenti insanın becerisi ve yeteneğinin üzerindeyse bu defa teşvik aksi sonuç verir... Hedefi imkânsız olarak algılayan bireyin motivasyonu tamamen yok olur, başarısızlık kaçınılmaz hale gelir...
O yüzden yüreklendirmenin çocuk ve gençlerin mevcut yetenekleri doğrultusunda yapılması ve beklentinin onların güçlerinin sınırlarını aşmaması zorunlu...